no. 7: pangit!!!

i have several physical imperfections. things that normally bother vain people. things that hardcore metrosexuals would find reason enough to scamper to the nearest derm clinic or beauty spa. sa akin, wala lang. keber ko. konti lang ang banidad sa katawan ko. and for that, pasalamat ako.

.

maitim ako by standards ng mga pinoy ngayon na naloloko sa mga skin-whitening pills. o di ba at ilang high-profile lawsuits sa pinas ang nag-umpisa sa whitening pills, the latest one involving korina. marami kasi sa atin ang gustong-gustong maging puti kahit fake lang. hello magic creme victims - wag mag-deny! sa akin, i don't mind. magpapahid ako ng lotion or moisturizers or even fair and lovely para lang hindi nakakahiya ang mukha kong may pagka-burog din (i can hear raoul laughing! hehehehe). pero i don't think i'd go to the lengths of taking glutathione. parang takot ako sa epekto non sa katawan ko.

.

may ilang diyes at bente-singko ang payat kong binti. pero wala akong keber. siguro pag yumaman ako, kakaririn ko ang magpa-tanggal ng mga peklat. pero as of now, wala akong paki. nako-conscious ako minsan pag nagso-shorts. pero never did it affect me deeply, much less my self esteem.

i have one more pangit in my body. pero ito, hindi talaga ako na-bother kahit kailan. in fact, nag-enjoy pa ako in several instances. nakakatawa kasi ang reaction ng mga tao and pseudo-palm readers sa pangit kong palad. sa pangit nya, marami na akong pinasakit na ulo ng mga manghuhula!

ang sabi ng karamihan na 'bumasa' sa palad ko, magulo ang buhay ko dahil daw sa dami ng nga guhit na nagsala-salabat sa palad ko. eh doon pa lang, bagsak na sila. bakit? eh ang pagkaka-alam ko, matino ang buhay ko. tahimik akong nagta-trabaho at namumuhay as one responsible, productive member of the society. never did i commit any crime nor was involved in any illegal activities. kaya don pa lang, hindi na ako naniniwala sa mga palm readers. my life is my choice. kaya walang epekto sa akin magulo man ang palad ko.

second thing na madalas kong marinig sa mga palm readers, marami raw akong magiging asawa. bilangin ba naman yong mga guhit sa gilid ng palm ko. yon daw ang number ng mga magiging ka-relasyon ko. eh di bagsak na naman! eh ni hindi pa nga ako nakaka-isa. pero kung bibilangin ang mga illicit love affairs, pwede. marami na nga. hahahaha!!! jowk lang po!!!

another thing na naririnig ko sa mga manghuhula eh hindi raw ako yayaman. dahil yon daw little finger ko ay hindi umabot sa upper line nong ring finger ko. eto talagang totoo. pero siguro kahit hindi na ito ihula sa akin, alam ko na at tanggap ko na hindi ako yayaman kahit kailan. kasi, yayaman lang ako kung magpapaka-selfish ako. and turn a blind eye on things goin on in my family. pero hindi ko yata yon kaya. kaya hindi talaga ako yayaman.

kaya pag may nakakapansin sa palad kong magulo at mag-aattempt na basahin, sorry na lang kayo. sasakit lang ang ulo nyo. tingnan nyo na lang ang pix.... o, dare???

darn counter

well i had to re-install a new site counter coz the one i previously got just went kaput for reasons i don't know. right before it went awol, i know my hits are already nearing the 4,000 mark. so i just had to start this one with that number, give or take a couple hundred of hits in between. hope this one's a keeper though.

mano po ninong

another retro pic.... nostalgic trip lang baga.

.

yong naka-checkered polo si Tatay. kahit po matagal na syang nawala sa mundo (1995), hinding-hindi nawawala sa puso at isip ko ang aking mahal na ama.

.

best friend nya ang ninong ko, si Rodrigo Godoy (ondoy, godoy... kaya siguro nagkasundo sila... hahahaha!). ako syempre yong naka-cowboy hat at yong katabi ko naman ay si atid (kinakapatid) na Francis na ang liit-liit sa pic namin pero last time na makita ko sya nong late 90's eh dambuhala na. imagine, pareho ng style ang mga tatay namin dahil pareho kami ni atid Francis na only child! sila yata ang mga unang advocates ng family planning... hehehehe

.

halos hindi ko na matandaan si ninong kasi bata pa ako nang magkahiwalay sila ng ninang Sancha ko at umalis sa aming bayan sa Mindoro. sabi ng Tatay ko noon, nagpunta raw ng Puerto Princessa (Palawan) si Ninong. for a while ay nagsusulatan ang mag-kumpare at natatandaan ko pa na nabasa ko ang sulat ni Ninong. nakapag-asawa na raw siya at may sariling pamilya na sa Puerto Princessa.

.

yon ang last na balita ko sa kanya. until now, hindi ko alam kung buhay pa sya at kung ano na ang nangyari sa kanya. sana naman nasa mabuti syang kalagayan. if not, baka nagkita na sila ni Tatay at pareho na silang mga pasaway kay San Pedro! hahahaha...

.

Ninong - nasaan ka man, hindi ako nagagalit sa yo kahit hindi ako nakaranas makapamasko sa iyo eversince! maganda nga yon, hindi ako natutong manghingi o mag-expect ng kahit ano pag pasko. at kung buhay ka pa, sana magkita tayo. ikaw ang papapaskuhan ko. pero kung milyonaryo ka naman, aba mahabang kwentahan ang aabutin mo!!!

...

kwentong barbero

I finally got a haircut yesterday matapos ang halos 2 months na hindi ako nagpapagupit. Wala na kasi yong long-time suki kong barbero and the last one na napuntahan ko eh hindi ako satisfied sa gupit na ginawa sa akin. This one, recommended ni Ricky. And it was one good recommendation dahil natuwa naman ako sa ginawa ni kabayan sa buhok ko. In short, one satisfied customer ako kahapon. But that’s not what I’m writing about. Aside from the gupit, something happened kahapon. Yon ang gusto kong i-share sa inyo.

In the short conversation namin ni kabayang barbero (na hindi ko man lang naitanong kung ano ang pangalan), natanong ko sya kung tulad sya ng ibang barbero na boundary system ang laban sa kanilang sponsor. Yong tipong nagbibigay sa sponsor nila ng agreed amount isang buwan at kung anoman ang sumobra, yon ang kita nila.

In his case, hindi raw ganon. Employee talaga sila nong hotel and they are being paid a fixed salary which means lugi sya dahil sa ganong klase ng trabaho, mas maganda ang chance kumita ng malaki kung boundary system. At kahit hindi ko tinatanong, dahil siguro sa frustration ni kabayan, sinabi nyang SR 600 lang ang sweldo nya. Plus 200 daw na food allowance and 200 fixed overtime pay samantalang 12 to 14 hours daw ang trabaho nila everyday. I-total mo man yon, that’s SR 1,000 monthly pay lang – approximately US$ 265 or Php 11,000. Medyo maliit sa isang nag-aabroad lalo na ngayon at mahal na kahit NFA rice.

For a while I struggled for words. Hindi ako makapag-comment kay kabayan. If I say something to commiserate, baka magatungan ko lang kung ano man ang frustration na nararamdaman nya. However, sya na rin ang nagtuloy ng conversation by saying na tatapusin lang nya yong contract at maghahanap sya ng ibang opportunity.

Kagabi, just before na makatulog ako, yong conversation namin ni kabayan ang iniisip ko. It had such an impact on me dahil sa sitwasyon ko. Na-realize ko na yong conversation na yon gave me a different perspective of my situation. A situation na ilang buwan nang naka-store at the back of my mind.

Close friends know kung ano ang nararamdaman ko sa trabaho ko ngayon. I wouldn’t elaborate pero nandon na ako sa point where I have seriously considered making another major decision. Something that, in my younger years, eh madaling gawin. Noon, pag sinabi kong that’s it, yon na yon. Whatever I have to do, I do it right there and then. No hesitations, no considerations.

Pasalamat naman ako dahil kahit ganon ako ka-impulsive noon, wala akong major decisions na pinag-sisihan ko. Nothing that led to some life-altering situations. Pero sabi nga, as we grow older, we should grow wiser. And this time, I think I've learned to control my impulses. Paunti-unti, natutunan ko kung paano yong sinasabing think twice.

Kaya yong problema ko sa trabaho, hinayaan ko lang. Whatever ngitngit na nararamdaman ko, I learned to deal with it. At sabi ko, I’ll just make the decision whenever the right time comes. Meantime, sabi ko sa sarili ko I’ll just let it be. Baka maka-kita ako ng solution or even a single clue kung paano ko ireresolve yong sitwasyon. At yon nga, mukhang yong usapan namin ni kabayan ang isang clue na hindi ko inaasahan, dumating.

I pity kabayan for his misfortune. Obviously, hindi maganda ang napuntahan nyang trabaho. Oo nga at may choice naman tayo pag nag-aaply sa Pinas, but I wouldn’t blame him na kumagat sa ganong klase ng sweldo. He must have his own reasons na hindi natin alam. At wala tayong karapatang kwestiyonin.

Pero hindi sya ang punto ko dito. Ang mga sinabi nya ang gumawa ng impact sa akin. Kaya wala man syang kaalam-alam, pero natulungan niya ako na i-appreciate kung ano ang sitwasyon ko ngayon. He was such an eye-opener for someone like me who has forgotten to appreciate things, good things, that have been coming my way. Things that I've been taking for granted for the longest time.

Hindi na-solve ng conversation naming yon ang problema ko. The fact remains that I still have a problem to face and resolve. But what that conversation did is that it reminded me of something I should have been doing all along. Na dapat pala, I should be looking at the situation from a wider perspective. Mas madaling mag-decide, at mas tama ang decision na mararating mo if you do that.

And that one, I owe to kabayang barbero. I promise I’d give him a bigger tip next time na magpagupit ako sa kanya.

what's goin on

the international front

myanmar cyclone - recent reports put the death toll of this catastrophe at 120,000. ang nakaka-dismaya pa, aid is hampered by political tricks of the government who is so adamant in allowing foreign aid workers inside the country to do their thing. may mga report pa na yong mga bigas na pinamimigay from the few aid workers na naka-pasok na, nire-repack pa ng gobyerno para lagyan ng marka na galing yon sa kanila. nakaka-panlumo. people are dying and yet this government chooses to prioritize their political maneuvering over saving people's lives. i pity and pray for the people of this opressed country. hindi rin ako magtataka kung one day maisipan ng mga taga-roon na gayahin ang people power natin.

china quake - another disaster claiming lives of more than 10,000 people. seeing dead bodies, wailing mothers, lost children and faces grimacing from pain breaks my heart. nakaka-iyak makita yong mga mukhang nakalabas while half of their bodies are trapped under a slab of concrete. i couldn't help but close my eyes and just pray for these poor souls. at sana naman, wag nang tumama sa pinas ang mga ganitong disasters. sana.

justin’s retirement - with just 11 days to roland garros, it came as a shock in the sporting world to have someone who's currently ranked no 1 announce her quitting. for goodness sake, halos 2,000 points ang lamang nya kay sharapova na no 2. i was personally disappointed. i've long been a fan of this diminutive champ. along with roger federer, sila ang mga reason kung bakit nanonood ako ng grandslams. mga genuine talents kasi sila. coz in these days of highly glamorized tennis where media hype creates superstars out of mediocre players, justin is the real deal with her killer forehand and equally lethal backhand. sana naman temporary lang ito and she'll soon come back to give back the tennis circuit some excitement and credibility.

smart car - with a length of just over 8 ft - you can park two of them in a space for one lincoln town car - hindi maiwasan na pagdudahan ang safety nito. however, it grabbed headlines again today after getting high marks on crash tests finally putting those skepticism to rest. hindi naman kasi basta-basta ang gumawa - daimler benz lang naman. with it's sleek design, high fuel efficiency (45 miles per gallon), reasonable price (starts at $11,500) and an assurance that you wouldn't easily get crushed, i'd buy one if i have the money. may isang problema lang ako - sobrang liit nya at hindi kakasya ang isang batalyon na laging kakabit ko pag may lakad. darn!

local scene naman

the meralco debacle - so the philippine government is pointing an accusing finger at the lopez family porke ninakawan daw nila ang mga pilipino with their high rates and inexplicable charges. sabi pa, yong kuryente raw ng mga meralco offices eh sa publiko din naka-charge. with that, the government is asking the filipino people to file charges against meralco. if this isn't stupidity, i don't know what to call it. kung talagang nangulimbat ang meralco sa mga tao, bakit hindi ang gobyerno ang kumastigo? bakit mag-aantay pa sila ng class action suit? besides, bakit ngayon lang sila umaalma? nasaan sila at ano ang ginagawa nila for the last twenty, thirty years na taas ng taas ang singil ng kuryente? natutulog sa pancitan?

however i look at it, maniubra na naman ito ng arroyo government. maraming pwedeng dahilan. isa na ang diversionary tactic - to turn the attention of the masses away from the very many corruption charges being hurled at them. pwede ring naghahanap sila ng isang lucrative milking cow para pondohan ang kung ano mang proyekto nila - whether for the public or for their own interests. o baka naman wala nang pera ang gsis at hindi na makabili si winston garcia ng mga mamahaling paintings. hindi ako pro-meralco. i've known all along that this monster has been unjust to their consumers for the longest time. pero kung ang meralco ay dapat bitayin sa kasalanan nila sa mga pinoy, ang mga nasa gobyerno ay dapat i-firing squad dahil sa walang patid na graft and corruption scandals na naka-kulapol sa kanila. meralco is just one small fry.

umento? nasan? - the arroyo government beamingly announced that the minimum wage of the poor filipino workers has just been increased. yeheyyy... sabi dapat ng mga manggagawa. pero parang awa mo na gloria - 20 pesos??? ipagmamalaki mo na ba yon? do you honestly think your poor juan de la cruz will be ecstatic with that? saan aabot ang twenty pesos na dagdag sahod mo when everything from food to transport fare has increased a thousand fold compared to that salary adjustment? kawawang manggagawa. kawawang pinoy. pero walang awang gobyerno.

the blogging fever

well i had to remove the slideshow i posted here a couple of days ago. nagha-hang daw ang mga pc ng mga visitors, siguro di pa masyadong fine tuned yong feature from blogger admin. pag ayos na saka ko na lang ulit i-post yong ibang slideshows na nagawa ko.

in the meantime, i’d like to welcome a few more adiks to the blogging world. not that i’m the owner of blogger.com or one of their employees but i felt i just had to welcome my dear friends – ega and the very latest, raoul who have put up their own blogs just recently.

yong kay ega medyo matagal na but i think the interest was revived just before the mother’s day celebration. kasi may initial posting na a few months back pero tipong naging busy sya (or kinatamaran for a while? hehehe!) at hinarap lang ang isang mahaba and a very touching article noong midnight of 10th para humabol sa mother’s day at mabati si nanay elvira.

ganon din ang kaso ni raoul who realized he needs to write something about his mom at pinaki nya dito sa dantespeaks ang isang heartfelt tribute nya kay nanay puring just last week. and after a little help, heto at may sarili na rin syang space on the web where we will look out for his postings soon.

long before them and even itong dantespeaks, nauna na si matt sa blogsphere at doon mo naman makikita ang karamihan ng magaganda nyang shots. meron pa syang flicker at sya rin ang nag-author nong site for adiks - yong addicquotes.

you might be wondering what made us catch the blogging fever. ako, i have a few reasons. siguro one of these reasons, if not all, ay pareho din ng reason ni matt, ega and raoul.

first, writing for me is an outlet. sa isang taong madaldal na tulad ko na laging may sasabihin tungkol sa isang bagay, laging may comment sa isang sitwasyon (highly opinionated baga), ito lang ang paraan na milalabas ko yong mga thoughts ko without having to engage you in a long and maybe uninteresting conversation.

medyo egocentric nga lang ang dating ko dito coz i do all the talking and you have no choice but to listen (read on) sa mga idea ko without having the chance of a conversational interaction. posting a comment lang ang manner of retort mo. but at least, nasabi ko naman lahat ng gusto kong sabihin without being interrupted or you walking out on me di ba.

i just write what’s on my mind. para lang masabi yong gusto kong sabihin. no matter how mundane it maybe and even at the risk of me sounding trivial. afterall, I’m not seeking for anybody’s approval. kung ma-appreciate mo yong pinag-sasabi ko, thanks a lot. kung hindi ka agree, then you can always post your violent reaction. though so far wala pa namang ganon so i’m really thankful you’ve been very appreciative.

second, this has become a very good therapy for me. dahil nga nailalabas ko ang mga nasa utak at puso ko, it relieves me in so many ways. lalo na kung galit ako or i feel strongly about something. writing has presented a better alternative kesa ipagbatuhan ko ang mga gamit ko or cp (mahal kaya yon) against the wall.

although i would admit na pag galit ako, i write something then come back to it a few times and edit out the expletives hanggang magmukhang matino at responsible na yong sinulat ko. kasi kung ilalabas ko yong raw material as is, naku, maba-ban ang blog na ito. kaya, much as i want to keep it real, sinasamahan ko rin naman ng sense of responsibility. hindi ko alam kung sino ang nagbabasa nito and i have to think of the kids and a lot of decent people like you who might be looking at what i’m doing.

yon din ang reason ko kung bakit hindi ako nagko-control ng comments dito. coz i believe that’s censorship. eh yan ang hate na hate ko. i believe in self-regulation but not censorship. kaya ganon din ang ini-expect ko sa mga comments dito. unless it’s profane or vulgar, i don’t go meddling with your comments. katwiran ko, we are all mature enough (sounds familiar, orgee?) to censure ourselves.

third, this blog has become my link to my friends, old and new. dahil hindi naman ganon ka-active ang social life ko (dahil wala naman halos dito sa saudi ng ganon), this has become my social playground. at least old friends are updated sa mga nangyayari sa akin. and I get to meet new friends like dennis who e-mails me now and then at si linds na kasama pa si bitoy at buleg pag bumibisita nitong dantespeaks.

so far, this blogging experience has done me some good. and i hope ega and raoul will have the same experience. so please visit their sites too – isama na ninyo yong official site ng mga adik at syempre, ang blog ni matt for some wonderful photography. nasa right panel nitong blog yong mga links under the title 'visit nyo rin to'.

to all of you guys, have a wonderful time and...ohyeah, blog away!

ps: while i'm doing tis posting, i'm watching charice pempengco's stint in oprah... nasa youtube na di ko lang ma-link dito but just go to youtube and see how this girl blew oprah and the studio audience away. proud moment mga kabayan!

to all the moms in the world....

before the capulets

it's been a while since i've posted a film review here. kasi, for sometime, wala akong napag-interesan na panoorin. kahit sa tv na lagi namang bukas pero ginagawa ko lang pampa-ingay sa room ko while i'm busy surfing the net or updating my blog. nothing really catches my fancy dahil karamihan mga paulit-ulit na palabas. until last wednesday. mbc2 showed something that caught my attention. a beautiful film called tristan and isolde (pronounced isolda).

at first, what caught my eyes was the fabulous cinematography vividly capturing the serenely beautiful landscape of the english countryside. pag ito ang setting, interesado ako talaga. lalo yong mga rugged coastline ng scotland, ireland and the cornwall area where the medieval setting was shot. luv it!

but what kept me glued to the tv was the story. in fact, it was a mistake delaying my dinner dahil hindi ko na naisip kumain until the film was over - at inabot ng 11pm! gandang-ganda kasi ako sa love story ni tristan and isolde told against the backdrop of the war between england and ireland noong early middle ages (the film site said the story occured sometime in the 5th century).

in the story, tristan of eragon is a valiant army of britain led by his uncle, lord marke. in one of the encounters with the irish army, he was thought to have died. kaya along with the other dead, nilagay sila sa boat and was sent afloat to the seas. tapos arrows with fire are shot to the boat para masunog yong boat and supposedly incinerate the dead body. traditional burial rites of the medieval ages.

kaso, his boat washed ashore sa ireland where the princess isolde discovered him na buhay pa pala. the princess nursed him back to health, hanggang they fell in love although isolde never disclosed her real identity to tristan. then one day, tristan had to escape the temporary caring of isolde dahil natunugan na ng irish army na may nakapasok na english soldier sa teritoryo nila. so tristan went back to cornwall kasi hindi sumama si isolde despite his begging.

fast forward and by some twist of fate, britain sent a team of warriors to ireland, kasama si tristan, to compete in a gladiator-type competition organized by the irish king para daw mag-initiate ng unity between the warring clans. although that was just a ploy para ma-invade nila (irish) ang english army. anyway, the english team led by tristan won the competition. ang premyo is the princess na mapapangasawa ni lord marke who will soon be king. imagine tristan's shock and grief nang makita nyang si isolde pala yong princess!

and imagine the suffering of the two lovers who had to put what's right above their heart's yearnings. lalo si tristan who owed lord marke his life. naputulan ng kamay si lord marke sa pagsi-save kay tristan noong bata pa sya. and when tristan was orphaned, lord marke raised him as his own son. kaya hindi nya pwedeng agawin si isolde from him dahil nakita nyang minahal agad ni lord marke si isolde.

so the wedding went on. kaya lang, hindi rin napigil ang dalawa. and what followed were secret meetings of infidelity between the lovers. at this point, naiinis ako sa kanila. kasi the king was too good and magnanimous para lokohin nila. the king even made tristan his second (in line to the throne). he even confided to tristan na may kutob daw syang may ka-affair si isolde. ganda nong scene.

the story ended when their affair was discovered - thanks to the orchestration ng mga kontrabida na ang hinahabol ay yong throne ni king mark. sinabay sa coronation nya ang atake ng mga irish army led by the father ni isolde (which, of course is the biyenan ni king mark). just before the bloody battle started, king marke let go of isolde and tristan. pinag-tapat kasi ni isolde kay king yong kwento nila ni tristan. and the king, being a righteous man, gave them the freedom. kaso, tristan felt indebted to his king kaya sya naman ang hindi sumama kay isolde.

then the war raged on. at syempre, tristan saved the day and prevented the irish from taking over the castle. kaya lang, he was severely wounded. ang ganda-ganda ng closing scene where tristan was dying by the river at doon sya iniyakan ni isolde. if this scene wouldn't touch your heart, i don't know what will. better yet, if this story wouldn't touch your heart, pusong-bato ka siguro.

produced by ridley scott and wonderfully directed by kevin reynolds, this film stars james franco (from the spiderman series) who successfully delivered the intense and passionate tristan on screen. and so was the beautiful sophia myles who was very convincing as the love-torn isolde. the great king marke was played by rufus sewell (the legend of zorro, helen of troy, a knight's tale among his many other films).

aside from good acting and awesome cinematography, gustong-gusto ko rin yong production design na talagang nag-effort to bring the 5th century to life. costumes, settings and even the swords na ginamit hindi mo matatawaran ang authenticity. kevin was also very good in mounting whatever scenes - from dramatic highlights to the battle scenes. because of this film, i'd forgive him for that mega-disaster waterworld in '95 that brought kevin costner down.

according to wikipedia, the story of tristan and isolde was a legend in the english folklore even pre-dating the legend of king arthur. in fact, dito raw kinuha ang inspiration ng story ni guenevere and lancelot. originally though, ito pala ay isang three-act opera penned by richard wagner and premiered in 1865. dito kinuha ni ridley scott ang adaptation nya for the film.

if you haven't seen it, then here i go again recommending one good film worth the 90 minutes or so you'll spend in front of the tv. mas maganda siguro on dvd where the love scenes would be kept intact. syempre hindi pwede sa mbc2 yon. but with or without the love scenes, i know you'd agree with me that it lived up to it's tagline that says 'before romeo and juliet, there was tristan and isolde'.

si nanay puring

May 11 po pala is Mother's day again (na sabi nga ni Raoul eh pabago-bago). Kaya one of our regular visitor dito sa dantespeaks – si Mrs Linds na my dear ng ka-adik kong si JunC – requested me to blog something about being a mother. Mother of two kasi sya ng cute na si Buleg at Bitoy (naku Linds, pinapa-play ko lagi kay Jun yong tawag ni Bitoy sa cp... ang cute-cute ng usapan nila!)

Actually, nag-umpisa na akong magsulat in reply don sa request ni Linds. But something came up. At ito, uunahin ko siyang i-publish. Isang napakagandang preview for mother's day. Sulat po ito ng dear friend nating si sir Raoul. Isang very heartfelt na tribute para sa kanyang Nanay Puring. At ang masasabi ko lang po, isang malaking karangalan para sa akin na dito sa dantespeaks niya idaan ang kanyang tribute para sa kanyang mahal na Ina.

Wala po akong binago, ito po ang buong sulat ni ka Raoul para sa kanyang Nanay Puring:

para sa nanay puring ko!

mahal na mahal ko ang nanay ko higit kanino man! kaya ang lahat ng magagawa ko gaano man ito kahirap… handa ko itong iaalay ng buong puso at kaluluwa! parang katunog ng isang dialogue sa soap operang napapanood sa tv… channel 7 po at hindi abs-cbn… hehe heheh heheheh para medyo mapigil ang luha hehe heheh hehehheh!

medyo may idad na ang aking mahal na nanay… mag-si 77 na siya this coming august three, malakas na malakas ang pangangatawan dangan nga lang at medyo madali ng mapagod kapag siya’y aming ipinapasyal… kaya gustong gusto nya ang baguio city (kaya lagi kaming nagbabakasyon don kapag ako ay umuuwi ng pinas… buti ngayon at libre na ang hotel o transyent haws namin dahil taga roon ang aking naka-isang dibdib) kasi don laging malamig ang panahon na hindi na niya kailangan pang mag-isip ng malaking halagang ibabayad sa meralco kapag binubuksan nya ang split type a/c na talagang ipinakabit ko sa bahay para lang sa kaniyang kaginhawan… sobra kasi init na sa pilipinas!

sa totoo lamang, hindi ko malaman kung san ako magsisimula sa pagkukuwento patungkol kay nanay puring!

OK… nay gaya ng lagi kong sinasabi sa iyo pag tayo’y nagkakausap… i love you! kaya nais kong isalaysay ang part ng life mo… hehe hehehe hehhehehe!

ang buhay namin ay di ko naman masasabing napaka dukha, meron kaming telebisyon na bihira mong makikita sa kabahayan nong late 70’s at early 80’s, isa kami sa mga maagang nagkaroon ng kuryente, madalas may bagong damit kapag may mga okasyon, kumakain kami sa oras at kahit di ganoon kasarap lagi naman kaming mayroong makakain sa hapag kainan na madalas kaysa minsan naala-ala ko nong akoy isang musmos pa lamang… laging napupunta kay don pepe! iyon ang name ng aming bantay sa bahay na isang cute at mabait subalit mabangis na alagang aso sa mga di nya kilalang pumaparoon sa aming bahay.

sa aking pagkaka-ala-ala ang nanay ko ay laging maagang gumising… alas dos ng madaling araw, lagi kong nauulinigan ang kanilang pag-uusap ng aking tatay kapag sila ay magkasalong umiinom ng nescafe… pagkatapos kukuhanin na niya ang maliit na basket (lagayan ng pera at malimit don ako kumukuha ng barya pambili ng tira-tira at kulangot) upang ihatid na siya ng tatay ko patungong “fish house or fish aquarium” heheh eheheheh heheheh (kaya lagi akong natatawa kapag naaala-ala ko ang palaro ni edgardo / na ala win’ lose or draw ng yu es of ey… fish retailer (meron siyang pwesto don sa general trias - malabon wet market) ang mother ko na siyang ipinantulong nyang ipambuhay sa amin… kaagapay sa kita ng tatay ko! masinop sa perang pinaghirapan nya ang mother ko… katibayan kaming sampung magkakapatid na sabay sabay niyang itinaguyod ng mag-isa… dahil maaga kaming inulila ng aking tatay!... darating ng bahay ang nanay ko bago mananghalian, salamat na lamang po at di kami pasaway na magkakapatid kaya bago pa man siya dumating nakapag luto na kami ng aming pagkain… at iyan po ang isang dahilan bakit sa aking murang idad marunong na akong magluto, mag-ayos ng aking mga damit pag pasok sa eskuwela, mag-linis ng bahay, mag-lagay ng floor wax at mag-bunot ng sahig… (kasi dati uso pa noon ang papulahan at pakintaban ng sahig dahil wala pang mga tiles nuon)… kapag merong ispesyal na okasyon, bertdey, pasko, pista at bagong taon… gusto niyang naghahanda ng ibat ibang putahe ng ulam… gustong gusto kong niluluto nya iyong… pork at beef na nilagyan ng sarsa at sweet pickles na hindi ko na natitikman sa ngayon… dahil medyo may idad na sya… maalat na syang magluto… hehe heheh hehhhheh, i love you nay…! kaya ang trono nya ng pagluluto ng masarap ay namana ng aking ate na sinundan ko… ewan ko kung, pampalubag loob lamang ang mga naririnig ko kapag nagugustuhan nila ang mga luto kong pagkain. pagkakain nya ng tanghalian kaunting pahinga… then matutulog na sya sa sobrang pagod at gigising sya kapag meryenda time… bibilangin na nya ang pera sa basket aayusin then maliligo na sya, minsan kapag di gaanong pagod sya pa rin ang nagluluto ng aming hapunan subalit kung may libre sa aming magkakapatid kami na ang umaako niyon… at pagkatapos kumain, uupo na sya sa sofa sa harap ng telebisyon para manood ng anna liza… peyborit na peyborit nya yaon… kaya noong yumao (koling koling… eton) si julie vega… talagang magkakasama pa kaming pumunta sa pinagburulan nya sa mt. carmel church… talagang sobrang haba ng pila para makita ang mukha ni JV.

taong 1980 ng yumao ang aking ama… kitang-kita ko ang kaniyang dalamhati ng pagkakataong iyon… paos na ang kaniyang boses sa pagpalahaw ng iyak… kaya meron syang bantay sa kaniyang tabi pag gumigising sya… tinuturukan sya ng ewan ko kung ano iyon, pampa praning yata… dahil pagkaturok niyon… tatahimik sya then tatanong nya kung sino daw iyong nandon sa loob ng casket habang tumutulo ang kaniyang luha.

kung tutuusin pwede pa siyang makahanap ng makakapareha sa buhay kung talagang gugustuhin nya… subalit ang sabi nya sa kaniyang mga amiga… di na raw kailangan at marami siyang mga anak na kakalingain… sa aking murang isip naitanim ko ang mga katagang yaon… na sadya naman talagang tinupad nya… kaya habang ako’y mayroong hininga… ito’y aking gagamitin sa pagbibigay ng kaluguran at kasiyahan sa kaniya… kaya pilit kong pinagbuti ang aking pag-aaral talagang wala akong bagsak sa ano mang uri ng pagsusulit… dangan nga lamang ay sadyang inaamin kong tamad akong mag-aral… subalit inborn naman yata ang aking katalinuhan (dyan bilib ang mga klasmeyts ko hehe heheh ehheheh yabang!), dahil kahit di ako mag aral ng lubos… sadyang pasado ako pagdating ng eksmineysyon! ang pinakamataas kong nakamit sa akademiko ay ang medalyang 2nd honors! na buong pusong inialay ko sa kaniya.

kaya naman makalipas ang ilang buwan o taon yata… pinilit ng aking mga kuya na huwag na lang siyang mag trabaho at magpahinga na lamang sa bahay subali’t nananaig pa rin sa kaniya ang pusong ina at ang kaniyang tungkulin sa amin bilang kaniyang mga mahal na anak nagpatuloy pa rin siya ng paghahanap buhay dahil malulungkot lamang daw siya kung siya ay mananatili lamang na nasa bahay… salamat naman po at kalaunan ay nakumbinsi na rin siyang mag pahinga na lamang sa bahay.

minsan ko pang napatunayan ang kaniyang pagmamahal sa akin ng isang araw, tag-ulan noon as usual baha sa pinas at malakas ang ulan habang siya ay naglalaba ng basahan yata iyon… may bumagsak sa kaniyang ulunan na naging sanhi ng pagdurugo nito… habang ang aking kuya ay papalapit upang magbigay ng saklolo ang sigaw niya ay ang aking pangalan… sigaw niyang huwag ako papuntahin duon, dahil alam niyang kapag ako ay nakakakita ng maraming dugo… pinapanawan ako ng ulirat… as in hinihimatay ako ng ilang minuto! iyon ay isa lamang sa mga payak na kaganapan na talaga namang naka-ukit sa aking puso na kailanman ay di kukupas.

kaya naman kahit anong okasyon… lalo na ang kaniyang kaarawan, di maaring wala akong i-o organisang salu-salo at gaano man kamahal ang tiket sadyang pilit akong umuuwi ng pinas para personal na makisaya sa kaniyang kaarawan! hanggang sa dumating ang isang pagsubok… sya’y na-stroke at kahit gaano man kalaki ang bayarin sa hospital talagang iginapang ko iyon… sa dakilang habag ng Diyos nating mahal… naka-rekober sya… at lumipas ang mga panahon… isang araw ng ako’y nakabakasyon… pilit nya akong tinatanong kung ano ang gusto kong i-ulam sa hapunan, habang nagluluto sya ng pork adobo… sa kaniyang pagtikim! siya’y biglang nasamid dahil siguro sa suka na sahog sa kaniyang niluluto… ang ubong iyon ay di nawala kahit marami na siyang nainom na tubig… bigla siyang tumahimik na lang na nahiga sa sofa habang kami ay kumakain… kinakausap siya ng ate ko na lagi niyang kasama sa bahay kapag ako ay bumabalik na dito sa gitnang silangan… napansin ng ate kong kakaiba na ang hininga ng nanay ko at medyo pa-bulol na siyang nag-sasalita… tawag na kami sa kuya ko na noon ay chief ng baranggay sa kanilang lugar at upang mapabilis ang pagtakbo sa hospital ay dinala nya ang parang ambulance na naka-assign sa kanilang distrito… wang wang wang! daretso kami sa emergency entrance ng ospital… habang sinusuri ang aking nanay sa kaniyang karamdaman at mga previous records nya… ang sabi ng doctor sa amin, kung hindi naagapan at nahuli ng kahit ilang minuto… komatos daw ang kaniyang aabutin (gaya ng nangyari kay F. Poe Jr.), kaya don ko sya pina-kwarto sa pribadong silid with matching everything para di mainip ang aking nanay pati na rin ang mga bantay… kahit na gumastos ng six digits hokies lang dahil kita mong okay naman sya… at nag hire pa kami ng PT para regular siyang ma-massage.

sa kaniyang kalagayang iyon, parang dinurog-durog ang puso ko ng araw ng aking balik dito sa ksa… iyak sya ng iyak habang ina-alo ng aking mga kapatid! kaya lumipas ang dalawang buwan at pilit talaga akong nagbakasyong muli para lang makasigurong oks na oks ang kaniyang pag-galing… nagbalik sigla ang kaniyang katawan na di mo kakikitaan na nanggaling sa stroke… hiyon nga lamang, nakakapag salita sya subalit maraming pagkakataon na di mo maunawaan ang kaniyang ibig sabihin… kaya ngingiti na lang sya kapag tiningnan mo… ngiting magiliw na magiliw bilang pagtitiyak na siya ay okay!

kaya nga maraming pag-kakataon kapag ako ay nasa bakasyon… kahit siksikan… don kami matutulog na mag-asawa kasama nya sa kaniyang bed, wala lang just for her to feel na nandon lang ako para sa kaniya… kaya pag nalulungkot sya… text lang sa akin ang sister ko… tatawagan ko na sya at patatawanin… tanong ko sa kaniya kung ano ang kinain nya ng pananghalian… meryenda nya… tatanungin ko sya kung ubos na ang allowance nya… pag sinabi nyang meron pa, kunwari uutang ako… hihingi ako ng kinakain nya para ipadala sa akin through sms… para lang tumawa sya!

kaya naman sa tuwing ako ay magbabakasyon sadya namang mas marami syang pasalubong kaysa sa misis ko… at huwag naman sanang magtatampo ang wife ko sakaling mabasa nya ito… na kung aking susuriin… higit sa lahat ng bagay, higit kanino man di ko pwedeng ipagpalit ang nanay ko…!

bago nga pala mawaglit sa aking isipan… nong kasalukuyang ako’y nag-aaral pa… pag nag-ke-kwentuhan ang kung sino man at kausap ang nanay ko… hindi daw nya papayagan ang ate kong mag-abroad dahil dati merehong offer yata na mangibang bansa sya… usong uso noong taym na yaon ang pag-ja-japan (japayuki)… ang lagi nyang sinasabi sa mga kausap nya (heto po ay talagang baon ko kahit san ako makarating… iyon bang proud na proud sa iyo ang nanay mo, naiiyak ako sa tuwing aking maaa-ala ala)… ako lang daw ang papayagan niyang pumunta at magtrabaho sa ibang bansa… dahil daw kilala nya akong isang mabuting bata na marunong makisama sa lahat ng uri ng tao, hindi nakikipag basagulo at higit sa lahat masipag daw at maasahan… isa lang daw ang kaniyang ipinag-aalala… iyong kapag ako ay nakakakita ng dugo…! (hewan ko kung totoo iyon o salita lang ng magulang para sa kaniyang anak)… subalit kahit ano pa man iyon… sa bibig mismo niya ko narinig… kaya ito’y pilit kong iniukit sa puso ko!

i love you nay!... sa kaniyang idad sa kasalukuyan, malimit na siyang magmanya… naghihintay sya ng kahit anong pasalubong kapag ako ay umalis ng bahay… kahit pumasyal lang kami kung saan, basta magtatanong iyan ng pasalubong… gustong gusto nya ngayon ang burger at spaghetti ng mc do or jollibee kung tutuusin napaka mura lamang… subalit masayang masaya na siya doon, kaya pag ako ang nagpasalubong may kasama pang cakes & donuts lagi! lalo na kapag medyo malayo ang aking pinuntahan… at isa pa nyang hilig ay mga bagong damit… kaya pag ako napapasyal ng malls laging sya ang nasa isip ko… bagong tsinelas… damit (hindi ko sya ibinibili ng damit na pang matanda… pati kulay at style dahil ayaw ko sa kaniyang mag suot ng mga kulay pang oldies… gusto ko lagi syang mukhang fresh at bata… kaya ngat sa tuwing birthday nya para lagi siyang mag de debut… talagang nagpa-pa home service pa kami para lang sa kaniyang make up at hair do… ganiyan ko at namin kamahal ang nanay ko.

lagi ko ngang iniisip… na mas nanainisin kong ako ang mauna na mawala sa daigdig kaysa sa kaniya… dahil di ko ma-imagine ang buhay ko,,, kung di ko sya makikita… sa totoo lang po!

kaya nga tamang tama sa araw ng mga nanay… heto ang alay ko para sa kaniya… i love you nay… at talaga namang forever akong thankful kay GOD dahil ikaw ang aming nanay.

ang may akda – seven (raoul c. macahilo)

now beat this

i guess you've seen it from an on-line article today: the very first billion-dollar home being constructed in mumbai, india. yup, you read it right. not just millions. but billion as in 10-digit figure just for a residential building.

well, if you're the 5th richest man in the world with 43 $billion worth like mukesh ambani, you certainly wouldn't mind shelling out not just one billion - but close to two billion dollars - to have your dream house constructed.

the forbes article said the inspiration came when the wife, nita ambani was in the spa of the mandarin oriental in new york sometime in 2005. with a view of the central park and the asian interiors of the spa, the picture made the madam concoct the ultimate dream of a dream house.

and when you've got billions of dollars at your disposal, you can almost ask anything money can possibly buy just to turn your dream, no matter how outrageously over the top it is, to something tangible.

and what would 2-billion dollars give you for a house? a 27-story building constructed to the minutest whimsical detail you could ever ask for.

the first 6 floors would be parking area. meaning you gotta have at least 5 dozens of cars to fill up what could be a big area of emptiness. that doesn't look good for a palatial home.

there are 9 elevators to take you up to the living quarters where almost anything shimmering, glittering and exhorbitantly expensive decorations occupy almost every space.

somewhere in the middle of the structure are four-floors of open atrium where there will be flowers and gardens to mimic a more natural habitat. and the top floors are for entertaining guests against the backdrop of the mumbai metropolis and a panoramic view of the arabian sea.

the first time this building was featured in an article (i think that was forbes also), i've read some reaction particularly the comments of some moralists who say this is a mindless display of wealth in an area like mumbai which is more associated to it's slum areas rather than the wealthy suburbs. to me, it's not really an issue. so it may stick out like a sore thumb among the seas of rust-eaten roofs of houses (same view you get when landing on manila). but hey, if the guy chooses to build it there, it's his choice. it's his money anyway.

what i have issue though is the building itself. coz no matter how ostentatious the insides of this building might be, i simply can't appreciate the architectural design. aesthetically, it doesn't look 2-billion dollar worth to me. okay, it looks unique. but it certainly doesn't look easy on the eye. it's more like a building right out of a mad max movie. or those cheapy-cheapy sci-fi movies.

i've long proclaimed my insane dream of becoming a millionaire and building my very own dream house. and if i've got 2 billion-dollars to spend, it certainly wouldn't look as geeky as this one. ah, well.... like what i said, it's his money!

anyways, i just wonder who will step up to the plate and put a challenge to this opulent lunacy. if you're on the forbes' top ten billionaires, you wouldn't let yourself be peeved by your co-billionaires grabbing the title for the priciest this and that. i'm sure you'd have to do something more outrageous and more expensive. heck... you've got the dough... so roll it!

first of may

when i was small and christmas trees were tall… ang simple-simple ng buhay

masaya na ako pag may baon akong piso pagpasok sa school. 50 sentimos yong tinapay na may palamang peanut butter na tinda ni aling lily sa labas ng school namin. tapos yong 50 sentimos para sa sarsi. o kaya naman banana que at samalamig. solb na solb na ang recess ko.

masaya na ako pag may bago akong pad paper. yong buo ha, hindi yong binibili sa tindahan na limang piraso singko. inaamoy-amoy ko pa yon. ang bango-bango ng amoy ng papel. pati ng crayola. yong bago at kumpletong set. hindi yong putol-putol at kulang-kulang na karaniwan kong ginagamit, tira-tira from last year.

masaya na ako pag may bago akong damit. bago para sa akin pero sa totoo lang, hand-me-down lang ng mga pinsan ko. o kaya binili ng nanay ko sa mga relief. yon ang lolo't lola ng mga ukay-ukay ngayon. mga damit na pinag-lumaan o pinag-sawaan ng kung sino. baka nga mga patay na. ni hindi ko nga alam kung may putok o buni pa yong nag-suot.

masaya na ako pag ang ulam namin ilang piraso ng karneng baboy. parang pasko o piyesta yon. araw-araw kasi isda o gulay ang ulam namin. minsan pa, pag naubusan ng budget ang nanay ko at walang raket ang tatay ko, bagoong ang pampa-lasa ng kanin. luxury na rin pag may gatas condensada kami at yon ang ibubuhos ko kahit sa kaning lamig. sarap na non.

at noon, masaya na ako pag nakapanood ako sine sa bayan namin. kahit maraming surot, mainit at mapanghe yong venus. double program naman. wala pang censors kaya kahit bold ang palabas okey lang. pero buti nga maluwag sila don. biro mo bata pa lang ako mga out of africa na at a passage to india ang pinapanood ko. pati yong ten commandments at el cid ni charlton heston.

then lumakad ang panahon kahit wala namang paa. nagbilang ako ng nagbilang ng mga birthday na karamihan walang handa. wala lang, ordinary day lang. at ang bilang, parang metro ng taxi kung bumagsak. buti sana kung nare-reset yong number pag na-flag down. kaso hindi. dire-diretso. hanggang mamalayan ko, kailangan ko na ng pantalon. hindi na pwedeng shorts lang pagpasok sa school. at ilang panahon pa, hindi na school ang pinapasukan ko, trabaho na. hindi na grades at classcard ang pinipilahan ko, payslip na.

tuloy-tuloy pa rin ang bagsak ng mga taon sa metro ng buhay ko. hanggang hindi na basta jeep o taxi ang sinasakyan ko para pumunta ng trabaho. nag-eroplano pa. at kung dati, puro usok at alikabok ng maynila ang sinasagap ng sensitive kong baga, ngayon, sandstorm na ng saudi.

now we are tall... and christmas trees are small...

actually, hindi lumiit ang mga christmas trees. lumalaki pa nga lalo. dahil pag bumibili ako sa shoemart, hindi na pwede yong maliit lang. kailangan malaki at bongga ang christmas tree namin. nakakahiya, parang hindi abroad kung maliit lang.

at dahil don, hindi na pwedeng piso lang ang laman ng bulsa ko ngayon. pag isang libo na lang ang nasa wallet ko, hindi na ako mapakali. parang feeling ko mamamatay na kami sa gutom ng nanay ko at lahat ng mga alipores ko sa bahay. tatakbo ako agad sa bangko tapos sa forex para magpalit ng dollar.

ngayon kasi, akin na lahat ang responsibilities. pambili ng pagkain, pambayad ng tubig, ilaw at cable. pati pang-sweldo ng mga katulong. eh hindi pa naman pwedeng isa lang ang katulong ng nanay kong bukod sa makulit eh mahirap pang ispelingen. matanda na kasi. kaya suportado na rin ng gamot at vitamins na konti din naman ang binibigay na discount ng watsons o kaya mercury. buti nga yong steel walker at wheelchair nya hindi na kailangang palitan.

ngayon, hindi lang damit ang binibili ko para masaya ako. pati iba-ibang brands ng perfumes. ck, givenchy, ralph lauren, dolce & gabbana. yan na ngayon ang mga inaamoy-amoy ko. kaya nagka-allergic rhinitis ako. isama mo pa yong usok ng marlboro lights na ii-inhale tapos ilalabas din naman.

ngayon, hindi na isang buong set ng crayola ang gusto kong bilhin. syempre, iba-ibang electronic gadgets na. kahit hindi naman ganong kailangan. para lang ma-compensate yong pakiramdam na denied ako noong bata pa ako. na hindi maganda. pera ko rin ang nawawaldas. napupunta sa wala. so hintuan ko na lang. di na nga ako bumili ng psp tutal hindi naman ako marunong gumamit. at di ko ma-appreciate ang mga laro. hanggang tetris lang yata ako at scrabble.

ise-save ko na lang yong pera ko sa rcbc account ko. para sa mga emergency na araw-araw na yatang nangyayari. kasi ang mga pamangkin ko, kamag-anak at kung sino-sino pa, ang dami laging request. pang-tuition ni ganito. pampa-gamot ni ganyan. pampa-kasal ni ganito. pampa-binyag ni ganyan. lecheng buhay to. akala yata tumatabo ako ng pera dito.

ngayon, nagtitiis na nga lang ako sa free channels ng hotbird at arab sat. hindi na ako nagpakabit ng tfc o gma. tutal nakaka-inis lang ang karamihang palabas nila. mga soap na hindi mo mawawaan, gagawin ka pang ma-drama. sa al-jazeera documentaries na lang ako, tutal mas ma-drama sila. at sa american idol na delayed man ng ilang weeks, orig naman. di tulad ni jolina at ogie na sobrang nice. ang sasarap batukan.

now we are tall and christmas trees are small.... you used to laugh while others used to play.

buti na nga lang matibay-tibay ako. i still find time, and even the smallest of reason, para ma-enjoy ko ang buhay ko. makatawa kahit papano. kahit mga walang kawawaang bagay na corny or irrelevant kung tutuusin. pero at least nakakatawa ako. kung hindi, bata pa ako pero tatawagin nyo na akong grumpy old man. ayoko kaya yon.

humahalakhak pa rin ako pag napapanood ko yong mga eksena ni whoopi sa ghost. masaya na ako don. o ngayon, kala mo ba, malalim yong sinulat ko?