By the grace 
of God, my Mom’s continually recovering from the worrying condition she was in just a month ago. Nawala ang panghihina nya and slowly gained her strength back. Malakas na syang kumain not like before na halos isang kutsarang kanin lang ang nakakain.
I’m now convinced that the weakness came from depression that brought her loss of appetite na naging cause ng panghihina nya. Now that I’m right by her side, kasama pa ang Ate at Kuya ko plus ilang apo na dumalaw, lagi na syang masaya. Madalas pa sya ngayong mag-joke na talaga namang natatawa ako. Isang dosena nga kaming nakapaligid sa kanya, inaalalayan sya sa lahat ng galaw nya. At ang pinaka-importante, marami syang kalaban sa bingo.
Nakadagdag pa ng sigla nya yong news na uuwi na rin yong isang Ate ko na nasa Japan. She was so anxious na makita ang favorite ‘doctor’ nya.
At kahit sabihin pang wala akong naging gimik or any activity we usually do pag naka-bakasyon, just taking care of her was more than worth the time and the plane ticket. I don’t mind kung hindi man lang ako nakapanood ng sine or nakapag-swimming lalo ngayon na kainitan na ng summer.
Mas gusto kong bantayan ang pagkain nya making sure that she eats properly. Isang subo pa. Tama na ang matatamis. Inom ng maraming tubig. Inom na ng vitamins. Exercise deep breathing. Tuck her into bed at night. And help her get up in the morning.
Gimik na para sa akin na ipasyal sya sa Robinson, SM at Festival Mall. Buy her things na magustuhan nya. And see her smile dahil sa bago nyang shoes or yong mga bargain na damit na gustong-gusto nya.
Mabait akong anak? Siguro. But I’m not doing this para matawag na ganon. I’m doing this because I want my mother to feel loved and important kahit matanda na sya. Yan kasi ang common worry ng matatanda. Most of them feel left out and taken for granted po
rke wala na silang physical capacity to do anything na kinasanayan nila lalo ang trabaho sa labas o loob man ng bahay.
But just being there, staying with us as long as possible, yon ang importante sa akin. Sa amin ng mga kapatid ko. At katulad ng ibang anak na mahal ang magulang nila, gagawin ko rin ang kaya ko to make her stay with us at the longest possible time na iapapa-hintulot ng Diyos.
Kahit pa mag-bingo ako umaga at hapon just to make her happy.
of God, my Mom’s continually recovering from the worrying condition she was in just a month ago. Nawala ang panghihina nya and slowly gained her strength back. Malakas na syang kumain not like before na halos isang kutsarang kanin lang ang nakakain.I’m now convinced that the weakness came from depression that brought her loss of appetite na naging cause ng panghihina nya. Now that I’m right by her side, kasama pa ang Ate at Kuya ko plus ilang apo na dumalaw, lagi na syang masaya. Madalas pa sya ngayong mag-joke na talaga namang natatawa ako. Isang dosena nga kaming nakapaligid sa kanya, inaalalayan sya sa lahat ng galaw nya. At ang pinaka-importante, marami syang kalaban sa bingo.
Nakadagdag pa ng sigla nya yong news na uuwi na rin yong isang Ate ko na nasa Japan. She was so anxious na makita ang favorite ‘doctor’ nya.
At kahit sabihin pang wala akong naging gimik or any activity we usually do pag naka-bakasyon, just taking care of her was more than worth the time and the plane ticket. I don’t mind kung hindi man lang ako nakapanood ng sine or nakapag-swimming lalo ngayon na kainitan na ng summer.
Mas gusto kong bantayan ang pagkain nya making sure that she eats properly. Isang subo pa. Tama na ang matatamis. Inom ng maraming tubig. Inom na ng vitamins. Exercise deep breathing. Tuck her into bed at night. And help her get up in the morning.
Gimik na para sa akin na ipasyal sya sa Robinson, SM at Festival Mall. Buy her things na magustuhan nya. And see her smile dahil sa bago nyang shoes or yong mga bargain na damit na gustong-gusto nya.
Mabait akong anak? Siguro. But I’m not doing this para matawag na ganon. I’m doing this because I want my mother to feel loved and important kahit matanda na sya. Yan kasi ang common worry ng matatanda. Most of them feel left out and taken for granted po
rke wala na silang physical capacity to do anything na kinasanayan nila lalo ang trabaho sa labas o loob man ng bahay.But just being there, staying with us as long as possible, yon ang importante sa akin. Sa amin ng mga kapatid ko. At katulad ng ibang anak na mahal ang magulang nila, gagawin ko rin ang kaya ko to make her stay with us at the longest possible time na iapapa-hintulot ng Diyos.
Kahit pa mag-bingo ako umaga at hapon just to make her happy.
2 comments:
Alam mo frend… iyan ang hindi ko maunawaan sa ibang anak na kayang tiisin ang kanilang magulang… lalo pa nga ang nanay… go go frend… you are not just doing the right thing… but doing things right as well!... now ako naniniwala don sa sinasabi ni erap na… tell me who ur frendz are… and I will tell u mine… ehhehe eheheheehhehehe, di kaya! I will tell u who u are… mali lang ang sabihing socialite me dahil di ako gaya ng mga frendz kong Rodante at Hedgardo… hampaslupa lamang po ako! Subalit ang ating common denominator ay ang pag-luv natin sa ating mga mahal na nanay!
Tama ka dahil di natin ginagawa ang kabutihan sa kanila para lamang matawag na isa tayong mabuting anak… ginagawa natin yaon dahil gusto natin iyon at iyon ang love natin… dahil iyon ang tama at nararapat… kaya kahit napakasakit at napakahirap matanggap ang paglisan ng aking nanay… parang magaang na ring tanggapin dahil napaglingkuran ko sya at naibigay ko ang lahat ng aking makakaya para mapaligaya sya at patuloy na maiparamdam na ako’y parating nasa tabi nya di lamang sa oras na kailangan nya… pati na rin sa pagkakataong di nya alam na naroon ka’t patuloy na sumusubaybay kahit ayaw nya! Kaya wala kang bigat na patuloy na papasanin dahil kaya mo namang tumulong at ipadama ang pagkalinga at pagmamahal sa kanya subalit di mo ginawa at di mo nagawa… kaya nga merong sinasabing… sin of commission at meron din sin of omission… yaon ang sinasabi sa banal na aklat na ang pag gawa ng mabuti na dapat mong ginawa at di mo ginawa ay isang pagkakasala! Haya nag preach na ko…! Eheheh ehehehe. God bless you frend… at enjoy your time… kelan ba balik mo?
wahahaha... for the first time ang haba ng comment ng aking frend. sorry kung medyo napalungkot kita dahil naalala mo na naman si nanay puring. but i'm sure naalala mo man sya, hindi lang sakit ng pagkawala nya ang naisip mo kungdi ang masasayang araw na napagsilbihan mo sya at napadama mo sa kanya ang love mo.
you might not know it pero ikaw ang tumulong sa akin na mag-decide na umuwi. dati kasi medyo nag-iisip pa ako dahil sa mga reasons na alam mo rin tulad ng mag-antay na lang ng isang petsa para hindi masira ang mga plano ko. pero tama ka, hindi importante ang mga plano sa sarili. ang makasama ko si mader ang importante.
and for that, tama nga ang sabi ni erap (teka si rizal yon di ba! hahahaa) tell me who your friends are. kung hindi ikaw, kung hindi adik ang mga friends ko, i will not have the right motivation and support.
yan ang masarap sa mga adik. adik hindi sa kalokohan kungdi sa katinuan! haaayyy... one week na lang magkikita na naman tayo. pero nakakalungkot kasi iiwan ko na naman si mader.
hirap talaga ng buhay ofw no.
Post a Comment